De wolken

4 mei 2018

Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag
lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat ‘k in de wolken zag.

En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder –
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

– Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide –

Martinus Nijhoff

-Tekst gaat verder onder de foto’s-

 

Nijhoff schreef dit gedicht in de eerste helft van de vorige eeuw. Het klinkt nu wat sentimenteel, maar het trof mij wel, toen ik het afgelopen zondag hoorde voorlezen. Ik was die morgen vroeg opgestaan. Twee kleinkinderen van 5 en 7 logeerden bij ons en ze waren al wakker. Ze gingen met mij mee naar het bos en we luisterden en keken naar de vogels en we keken naar de bloemen van Salomonszegel (Oh, bij mij zit een jongetje in de klas, die Salomon heet!) en Vergeet-mij-nietje (Oh, die vergeet ik nooit weer).

Alle vogels waren ineens stil toen er een Sperwer tussen de bomen door kwam vliegen. Even later hieven ze hun zang weer aan. De Merels zongen het hoogste lied en een Winterkoninkje en een Zwartkop dongen mee naar de hoofdprijs. We keken met de verrekijker naar de Ooievaars die zaten te broeden hoog op de paal bij de volkstuin. Ik moest denken aan mijn jeugd, toen moeder mijn broer en mij op zonnige vroege zondagmorgens meenam voor een wandeling door het bos en naar het Heidemeertje en hoe mij dat altijd bijgebleven is.

Vergeet het niet, neem de tijd. Neem kinderen of kleinkinderen mee naar het bos of elders de natuur in. Vertel ze over wat je ziet en hoort en ruikt en zij zullen het nooit vergeten.

Door Joop Verburg
Natuurvereniging Zuidwolde